ΧΡΥΣΑΕΤΟΣ ΛΑΣΙΘΙΟΥ

ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ! ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΣ …!!!Γράφει η Ιουστίνη Μ.

Άγιε μου Γιώργη, Αφέντη μου και πρώτο-καβαλάρη αρματωμένος με σταυρό και με χρυσό κοντάρι

Έλα κι ελθέ στον τόπο μας και σε βαθύ λιβάδι, όπου ευρίσκεται θεριό άγριο σαν λιοντάρι.

Ποιος περνάει έξω στο δρόμο μ’ ένα σύννεφο στον ώμο.

 Άι Γιώργης που γυρίζει τραυματίας το ‘40 απ’ τα βουνά της Αλβανίας.

Ποιος κρατάει εκεί στα αστέρια την Πανσέληνο στα χέρια.

Άι Γιώργης να μου φέγγει κάθε νύχτα της ζωής του το λαμπρό εν τούτω νίκα.

Άγιε μου Γιώργ’ αφέντη μου, και πρώτε καβαλάρη αρματωμένος με σπαθί και με σταυρό κοντάρι.

Άγγελος είσαι στη θωριά και Άγιος στη θεότη παρακαλώ βοήθα με Άγιε στρατιώτη.

Ο μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος είναι από τους πιο δημοφιλείς αγίους της Ορθοδοξίας. Στην πατρίδα μας δεν υπάρχει περιοχή χωρίς έ­να μικρό ξωκλήσι ή εκκλησία στο όνομά του, το οποίο εί­ναι ελληνικό και προέρχεται από το ουσιαστικό «γεώρ­γιον» που σημαίνει καλλιεργήσιμο.

Γεννήθηκε το 280μΧ. περίπου, στην αγιοτόκο Καπ­παδοκία. Γονείς του ήταν ο Έλληνας συγκλητικός Γερόντιος και μητέρα του η χριστιανή, μετέπειτα αγία, Πολυχρονία. Ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του κατατάχθηκε στον στρατό, όπου διέπρεψε με την αρε­τή και την γενναιότητά του. Σε ηλικία 18 ετών, ο αυτοκράτορας τον τίμησε για τις ικανότητες και την ανδρεία του, κάνοντάς τον Δούκα (διοικητή) και Κόμη (συνταγ­ματάρχη) της αυτοκρατορικής φρουράς. Ο πατέρας του τού ζήτησε τότε να θυσιάσουν στους θεούς για να τους ευχαριστή­σουν και διαπί­στωσε ότι ο γιος του ήταν χρι­στιανός. Ο Γερόντιος  δεν αντέδρασε, και μετά από θεία αποκάλυψη βα­φτίστηκε και ο ίδιος, δεκαπέντε ημέρες πριν τον θάνατό του.

Το 303 μ.Χ. ο Διοκλητιανός κήρυξε  τον σκληρότερο δι­ωγμό στην ιστο­ρία κατά των xριστιανών. Ο άγιος Γεώργιος ομολόγησε την πίστη του. Ο αυτοκράτορας αισθάνθηκε προδομένος από έναν δικό του άνθρωπο και διέτα­ξε να τον υποβάλλουν σε φρικτά και απάνθρωπα βασα­νιστήρια, προκειμένου να αρνηθεί τον Χριστό. Τον λόγ­χισαν, τοποθέτησαν επάνω του μεγάλη πέτρα, έσκισαν τις σάρκες του με ειδικό τροχό από μαχαίρια. Τον έρι­ξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Τον κατα­πλήγωσαν με μαστίγιο, τον δηλητηρίασαν, αλλά ο άγιος, με την βοήθεια του Θεού, βγήκε αλώβητος από όλα τα μαρτύρια. Μάλιστα, η θαυμαστή καρτερία που επέδει­ξε και τα θαύματα που επιτέλεσε κατά την διάρκεια των δοκιμασιών του, συνετέλεσαν στην μεταστροφή πολλών παριστάμενων στον Χριστιανισμό, με επιφανέστερη πε­ρίπτωση αυτήν της συζύγου του Διοκλητιανού, Αλεξάν­δρας, που μαρτύρησε κι αυτή για την πίστη της. Η αγία Πολυχρονία βρισκόταν διαρκώς δίπλα στο παιδί της, ενθαρρύνοντάς το, με αποτέλεσμα, μετά από βασανιστή­ρια, να προσφέρει και η ίδια τον εαυτό της θυσία στον Θεό, την ίδια ημέρα με τον μεγαλομάρτυρα γιο της. Ο Διοκλητιανός, όταν διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να πεί­σει τον Γεώργιο να αλλαξοπιστήσει, αλλά αντίθετα προ- σήλκυε πολλούς στην πίστη του Χριστού, διέταξε να τον αποκεφαλίσουν στις 23 Απριλίου. Την ημέρα αυτή τιμά την μνήμη του η Εκκλησία μας. Εάν η 23η Απριλίου πέ­σει μέσα στην Μεγάλη Σαρακοστή, η γιορτή μετατίθεται για την Δευτέρα του Πάσχα, καθότι είναι κατεξοχήν γιορτινή και αναστάσιμη.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Οι θρύλοι και οι παραδόσεις που συνοδεύουν τον άγιο Γεώργιο φανερώνουν την αγάπη του απλού λαού προς το πρόσωπό του και την σχέση που έχουν μαζί του. Είναι ο αγαπημένος άγιος πάρα πολ­λών ανθρώπων κάθε δόγματος και θρησκείας. Ιδιαίτερα δε, τον ευ­λαβούνται οι μουσουλμάνοι! Είναι ο προστάτης της Αγγλίας, των χρι­στιανών της Παλαιστίνης, της Βηρυτού, της Γεωργίας, της Μόσχας, της Αραγονίας, του βουλγαρικού στρατού, της Καταλονίας, των Σταυροφόρων και των προσκόπων. Στην χώρα μας ο άγιος είναι προστάτης του Ελληνικού Πεζικού και του Στρατού Ξηράς.

Όπως λέει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης «επαξίως ο ελληνικός λαός τιμά με υπερόχου ευλαβείας δείγματα τον ελληνοπρεπέστα- τον άγιον του, τον άγιον Γεώργιον». Και είναι γεγονός ότι ο λαός μας τιμά ιδιαίτερα τον άγιο Γεώργιο και πολλά έθιμα αναβιώνουν ακό­μη και σήμερα στην γιορτή του απ’ άκρου σ’ άκρο της πατρίδας μας. Για παράδειγμα, σε πολλές περιοχές γίνονται αυτοσχέδιες ιπποδρο­μίες προς τιμήν του Αγίου, αθλητικοί αγώνες και πάλη. Στην Πελο­πόννησο κάνουν αγώνες δρόμου με έπαθλο μια κου­λούρα κεντημένη και στολισμένη με τριαντάφυλλα. Στις Σέρρες γίνεται αναπαράσταση της νίκης του Αγίου στην πάλη του με τον δράκο. Στα Με­τέωρα, στην σκήτη του αγίου Γεωργί­ου του Μανδηλά, πάνω σ’ έναν τερά­στιο βράχο, αναρριχητές σκαρφα­λώνουν με σχοινιά και κρεμούν στη σκήτη δεκάδες πολύχρωμα μαντίλια. Στην Κρήτη στις 23 Απριλίου πηγαίνουν τα ζώα στο ναό του να τα ευλογήσει και προσφέρουν το γάλα εκείνης της ημέρας στους προσκυνητές.

Σε πολλά μέρη της ελληνικής επικράτειας ο μήνας Απρίλιος ονομάζεται «Αϊγιώργης» ή «Αιγιωργίτης». Χαρακτηριστική είναι επί­σης η σύγχρονη εκδοχή της παροιμίας, στην οποία ο άγιος αντικα­τέστησε την θεά Αθηνά: «Άγιε μου Γιώργη βόηθα με, κούνα και συ το χέρι σου».

Το βασικό χαρακτηριστικό του αγίου Γεωργίου, σύμφωνα με τους θρύλους που σχετίζονται μ’ αυτόν, το φανερώνει το επίθετο «δρακοντοκτόνος», επειδή, σύμφωνα με την παράδοση, ο άγιος σκό­τωσε έναν δράκο. Στην ελληνική μας παράδοση, δρακοντοκτό- νους ήρωες είχαμε και στα προ Χριστού χρόνια, ο θρύλος των οποί­ων επιβίωσε στους μετά Χριστόν Αγίους. Έτσι, ο Αι-Γιώργης αποτε­λεί συνέχεια του ηλιακού θεού Απόλλωνα, ο οποίος σκότωσε τον πύ­θωνα στους Δελφούς.

Κλείνουμε το αφιέρωμα στον πιο λαοφιλή άγιο, με τα λόγια του Παπαδιαμάντη: «Αλλ’ είθε ν’ ανατείλη ταχύτερον, Άη μου Γιώργη, η ευλογητή εκείνη ημέρα της αναστάσεως του Γένους … Είθε ν’ ανα­τείλη η ημέρα εκείνη, ως τάχιστα, λεβέντη μου αστραπόμορφε και πρώτε καβαλάρη, ‘Αη μου Γιωργη, είΒε!»