ΧΡΥΣΑΕΤΟΣ ΛΑΣΙΘΙΟΥ

ΜΕΓΑΛΕΣ (ΑΛΛΑ… ΜΙΣΕΣ) ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 21Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ… ΚΚΕ!

Γράφει ο Αντίοχος

Έκατσα και διάβασα την ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ «για τα 50 χρόνια από τη δικτατορία της 21ης Απριλίου» (αποτελούμενη από πάνω από 7.000 λέξεις…) και βρήκα μέσα μεγάλες αλήθειες (!!!), αν και… μισές.

Σας τις μεταφέρω:

1ον) Εις ότι αφορά το «αμερικανοκίνητο πραξικόπημα» που έλεγαν παλιά, τα συντρόφια κάνουν στροφή και τώρα μιλάνε για απλή «ανοχή» των Αμερικανών:

«Είναι αποπροσανατολιστική η προσπάθεια απενοχοποίησης των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, που επιχειρείται από αστούς πολιτικούς, ιστορικούς και παράγοντες της αμερικανικής πολιτικής μετά το 1974 ως σήμερα, με τον ισχυρισμό ότι το Πεντάγωνο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η CIA αιφνιδιάστηκαν, ότι δεν είχαν ιδέα για το ενδεχόμενο δικτατορίας στην Ελλάδα. Το πραξικόπημα όχι μόνο ήταν σε γνώση τους, αλλά είχε τουλάχιστον την ανοχή, αν όχι και τη στήριξη μηχανισμών τους».

2ον) Εις ότι αφορά την «αμερικανόδουλη χούντα» που έλεγαν παλιά, τώρα τα συντρόφια παραδέχονται ότι η 21η Απριλίου ασκούσε ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική:

«Η στρατιωτική χούντα επιδίωξε ομαλές σχέσεις με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Δίχως βέβαια να αμφισβητεί τη ΝΑΤΟική στρατηγική, έκανε και ορισμένες επιλογές που διαφοροποιούνταν από την πολιτική τους ή κάποιες φορές έρχονταν σε ορισμένη αντίθεση με αυτή. Συνέχισε τη γραμμή των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων, ως προς τη μη αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ. Κατά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967 είχε δεχτεί να χρησιμοποιηθούν από τις ΗΠΑ οι βάσεις τους στην Ελλάδα, ενώ κατά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1973, επισήμως τουλάχιστον, τις αρνήθηκε… Η τακτική, που ακολούθησε η δικτατορία με φραστικές διακηρύξεις ουδετερότητας, οφειλόταν στο γεγονός ότι ισχυρά τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης είχαν οικονομικά συμφέροντα και συναλλαγές με τις αραβικές χώρες.

3ον) Εις ότι αφορά την στήριξη που –δήθεν- παρείχαν οι ΗΠΑ στο καθεστώς, έχουμε μεγάλη διαφοροποίηση:

«Μετά την επιβολή του πραξικοπήματος, οι ΗΠΑ πήραν θέση υπέρ της αποκατάστασης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, χωρίς να καταδικάζουν το πραξικόπημα. Αρχικά, κάτω από την πίεση διαφωνούντων στο Κογκρέσο, ανακοίνωσαν επιβολή εμπάργκο στην πώληση βαριών όπλων προς την Ελλάδα, ενέργεια που δεν άσκησε καμία πίεση στο στρατιωτικό καθεστώς. Το αμερικανικό εμπάργκο αντισταθμίστηκε από τη χορήγηση στρατιωτικού εξοπλισμού από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και τη Γαλλία. Οι ΗΠΑ αναγνώρισαν επίσημα τη δικτατορία 9 μήνες μετά το πραξικόπημα (21 Γενάρη 1968). Στη συνέχεια ανακάλεσαν το στρατιωτικό εμπάργκο και έδωσαν στην Ελλάδα πλοία, αεροσκάφη και ορισμένα άρματα μάχης. Ακολούθησε η αναγνώριση από τη Βρετανία, την Αυστραλία, τη Νότια Αφρική, την Πορτογαλία, τη Φορμόζα, την Ιταλία, τον Καναδά και πολλά άλλα καπιταλιστικά κράτη».

4ον) Εις ότι αφορά την στάση της «μαμάς» Μόσχας και των δορυφόρων της, τα συντρόφια εξακολουθούν μεν να αποκρύπτουν ότι αναγνώρισαν από τις πρώτες ώρες –και πολύ πριν από τους Αμερικανούς και τους δικούς τους δορυφόρους-την Επανάσταση, αλλά ομολογούν ότι δεν ήταν η… πρέπουσα:

«Η στάση της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών καθορίστηκε με βάση τις εξής θέσεις τους: α) Την εξωτερική πολιτική διατήρησης σχέσεων με τα καπιταλιστικά κράτη, ανεξάρτητα από την εσωτερική πολιτική κατάσταση. β) Ότι η ανάπτυξη της εργατικής – λαϊκής πάλης και εξέγερσης αποτελούσε υπόθεση των εγχώριων δυνάμεων, του ΚΚ κάθε χώρας. Η μη διακοπή από την ΕΣΣΔ των διπλωματικών και οικονομικών σχέσεων με την Ελλάδα αξιοποιήθηκε από τα αστικά κόμματα και από το αυτοαποκαλούμενο ΚΚΕ Εσωτερικού, την οπορτουνιστική ομάδα που αποσπάστηκε από το Κόμμα, ως προκάλυμμα για να ξεδιπλώσουν την αντισοσιαλιστική τους προπαγάνδα, να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ».

5ον) Εις ότι αφορά την δήθεν «παλλαϊκή αντίσταση», τώρα υπάρχει η παραδοχή ότι… δεν υπήρξε καθόλου αντίσταση:

«Το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα δεν συνάντησε άμεση λαϊκή αντίδραση -πέρα από μεμονωμένες περιπτώσεις- καθώς δεν υπήρχε καμιά ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία του εργατικού – λαϊκού κινήματος, πρώτα απ’ όλα από το ΚΚΕ, αλλά και από την ΕΔΑ. Η έλλειψη μιας τέτοιας προετοιμασίας ανέκοψε τις όποιες διαθέσεις υπήρχαν… Αν και το μεγάλο μέρος του λαού ήταν αντίθετο με τη χούντα, δεν πήρε μαζικά μέρος στην αντιδικτατορική πάλη, κρατώντας ένα είδος παθητικότητας, στο μεγαλύτερο διάστημα, έως το 1972.

6ον) Εις ότι αφορά την κοινωνική πολιτική και το οικονομικό θαύμα της 21ης Απριλίου, υπάρχει πλέον η παραδοχή ότι όντως υπήρξαν:

«Η χούντα επιδίωξε επιλεκτικά να προσεταιριστεί τμήματα της εργατικής τάξης, με ορισμένα στεγαστικά προγράμματα, καθώς και λαϊκών στρωμάτων όπως της αγροτιάς, με την παραγραφή χρεών της. Με βάση τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, το 1971 οι μισθοί και τα μεροκάματα αποτελούσαν το 40,5% του ιδιωτικού εγχώριου εισοδήματος, έναντι του 34,5% που ήταν το 1961. Την ίδια περίοδο τα κέρδη αυξήθηκαν κατά 186%. Πιο εμφανή άρχισαν να γίνονται για την εργατική τάξη τα προβλήματα μετά το 1972 με το ξέσπασμα της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης…».

Συμπέρασμα: το… τιμημένο κουκουέ είναι σε… καλό δρόμο. Ελπίζουμε στην επέτειο των… 100 χρόνων από την 21η Απριλίου, να μας πει και τις υπόλοιπες μισές αλήθειες!