Τερτσέτης - Πολυζωίδης: Παντοτινοί “Φάροι” της Ελληνικής Δικαιοσύνης«Ποιος είσαι εσύ ώ επίτροπε που ήρθες στη χώρα μας να μας
δικάσεις; Είσαι αλλόεθνος. Και για να είσαι αλλόεθνος δεν μπορεί να
είσαι δίκαιος. Δεν μπορείς να δικάσεις Έλληνες».
Ξέρεις να λες Ελλάδα στα ελληνικά, μα τίποτε δε νοιώθεις απ’ ό,τι
σπουδαίο, μεγάλο και αιώνιο κρύβει τούτη η λέξη στα σπλάγχνα της.
Κατάλαβες τη θέση του εισαγγελέα σε ελληνικό δικαστήριο αλλά δεν έχεις θέση στην ελληνική δικαιοσύνη Επίτροπε. Είσαι εκτός φύσει και θέσει. Θέλεις να δικάσεις Έλληνες με τον πατριωτισμό του Εγγλέζου.
Ο εθνισμός μας, ώ επίτροπε, είναι θεμελιωμένος στα αίματα οκτακοσίων χιλιάδων Ελλήνων που θυσιάστηκαν εις τον αγώνα. Θα ήταν κατάρα Θεού αν εμείς την ημέρα εκείνη της δίκης το ξεχνούσαμε αυτό».
Με αυτά τα λόγια ο «αιώνιος» Έλληνας δικαστής Γεώργιος Τερτσέτης, άρχισε την αγόρευσή του ως κατηγορούμενος, στο δικαστήριο που παραπέμφθηκε μαζί με τον Πρόεδρο Αναστάσιο Πολυζωίδη για την απείθειά τους στις διαταγές των ξένων. Των ξένων που ζητούσαν από το δικαστήριο να επιβάλει τη θανατική ποινή στο «Γέρο του Μοριά» και τον Δημήτριο Πλαπούτα, «σε εκείνη τη δίκη».
Εκείνη την ιστορική δίκη, που ξεκίνησε στις 16 Απριλίου του 1834 στο Ναύπλιο, την πρωτεύουσα του νεοσύστατου τότε Ελληνικού Κράτους και έμεινε στην αιωνιότητα για να παραδειγματίζει με το «σκότος» της και να φωτίζει με τα οράματά της το νεότερο Ελληνισμό.
Εκείνη τη δίκη, όπου στο πρόσωπο του Εθνάρχη Κολοκοτρώνη, δικάστηκε και καταδικάστηκε ένα ολόκληρο έθνος. Η ποινή βαριά και την εκτίουμε όλοι μας μέχρι σήμερα: το νεοσύστατο ελληνικό κράτος έγινε ένα ψευτορωμαίικο που «τρώει τα παιδιά του». Η αληθινή και αιώνια Ελλάδα, έμεινε όνειρο στις καρδιές των νεοσκλαβωμένων Ελλήνων Ένα όνειρο που περιμένει μια νέα αυγή, μια Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού να το κάνει πραγματικότητα.
Έτσι βγήκε αληθινή η προφητεία του μεγάλου αγίου και εθνομάρτυρα της ρωμιοσύνης Κοσμά του Αιτωλού, ότι στην πορεία προς τη λευτεριά: «…θα έρθει πρώτα ένα ψευτορωμαίικο, να μην το πιστέψετε». Εννοώντας το κράτος που πριν ακόμη γευθεί την ελευθερία του από την τουρκική βαρβαρότητα, επρόκειτο να υποδουλωθεί σε έναν καινούριο, εξ’ ίσου βάρβαρο και τυραννικό αφέντη. Αυτόν που εννοούσε ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης γράφοντας:
«…Παληόφραγκοι, που πέφτουνε σαν όρνια στα ψοφίμια,
εκείνοι πάντα κυνηγοί και πάντα εμείς αγρίμια
Δε νιώθεις πως τους σχαίνομαι! Όλην αυτήν την ψώρα,
οπώρχεται κάθε φορά και μας δαγκάει τη χώρα;»
Η ποινή για τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα ήταν θανατική εκτέλεση στη λαιμητόμο, εντός 24 ωρών. Στο άκουσμά της ο πρώτος σταυροκοπήθηκε, ο δεύτερος αναλύθηκε σε λυγμούς. Το ακροατήριο έμεινε άναυδο.
«Άδικα σε σκοτώνουν στρατηγέ…», ψιθύρισε στον Κολοκοτρώνη ένα από τα παλικάρια του, που του συμπαραστεκόταν.
Η Ιστορία δεν έγραψε το όνομά του. Όμως κατέγραψε την απάντηση που έδωσε ο αγέρωχος πολέμαρχος: «Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα να σε σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια!».
Κατάλαβες τη θέση του εισαγγελέα σε ελληνικό δικαστήριο αλλά δεν έχεις θέση στην ελληνική δικαιοσύνη Επίτροπε. Είσαι εκτός φύσει και θέσει. Θέλεις να δικάσεις Έλληνες με τον πατριωτισμό του Εγγλέζου.
Ο εθνισμός μας, ώ επίτροπε, είναι θεμελιωμένος στα αίματα οκτακοσίων χιλιάδων Ελλήνων που θυσιάστηκαν εις τον αγώνα. Θα ήταν κατάρα Θεού αν εμείς την ημέρα εκείνη της δίκης το ξεχνούσαμε αυτό».
Με αυτά τα λόγια ο «αιώνιος» Έλληνας δικαστής Γεώργιος Τερτσέτης, άρχισε την αγόρευσή του ως κατηγορούμενος, στο δικαστήριο που παραπέμφθηκε μαζί με τον Πρόεδρο Αναστάσιο Πολυζωίδη για την απείθειά τους στις διαταγές των ξένων. Των ξένων που ζητούσαν από το δικαστήριο να επιβάλει τη θανατική ποινή στο «Γέρο του Μοριά» και τον Δημήτριο Πλαπούτα, «σε εκείνη τη δίκη».
Εκείνη την ιστορική δίκη, που ξεκίνησε στις 16 Απριλίου του 1834 στο Ναύπλιο, την πρωτεύουσα του νεοσύστατου τότε Ελληνικού Κράτους και έμεινε στην αιωνιότητα για να παραδειγματίζει με το «σκότος» της και να φωτίζει με τα οράματά της το νεότερο Ελληνισμό.
Εκείνη τη δίκη, όπου στο πρόσωπο του Εθνάρχη Κολοκοτρώνη, δικάστηκε και καταδικάστηκε ένα ολόκληρο έθνος. Η ποινή βαριά και την εκτίουμε όλοι μας μέχρι σήμερα: το νεοσύστατο ελληνικό κράτος έγινε ένα ψευτορωμαίικο που «τρώει τα παιδιά του». Η αληθινή και αιώνια Ελλάδα, έμεινε όνειρο στις καρδιές των νεοσκλαβωμένων Ελλήνων Ένα όνειρο που περιμένει μια νέα αυγή, μια Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού να το κάνει πραγματικότητα.
Έτσι βγήκε αληθινή η προφητεία του μεγάλου αγίου και εθνομάρτυρα της ρωμιοσύνης Κοσμά του Αιτωλού, ότι στην πορεία προς τη λευτεριά: «…θα έρθει πρώτα ένα ψευτορωμαίικο, να μην το πιστέψετε». Εννοώντας το κράτος που πριν ακόμη γευθεί την ελευθερία του από την τουρκική βαρβαρότητα, επρόκειτο να υποδουλωθεί σε έναν καινούριο, εξ’ ίσου βάρβαρο και τυραννικό αφέντη. Αυτόν που εννοούσε ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης γράφοντας:
«…Παληόφραγκοι, που πέφτουνε σαν όρνια στα ψοφίμια,
εκείνοι πάντα κυνηγοί και πάντα εμείς αγρίμια
Δε νιώθεις πως τους σχαίνομαι! Όλην αυτήν την ψώρα,
οπώρχεται κάθε φορά και μας δαγκάει τη χώρα;»
Η ποινή για τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα ήταν θανατική εκτέλεση στη λαιμητόμο, εντός 24 ωρών. Στο άκουσμά της ο πρώτος σταυροκοπήθηκε, ο δεύτερος αναλύθηκε σε λυγμούς. Το ακροατήριο έμεινε άναυδο.
«Άδικα σε σκοτώνουν στρατηγέ…», ψιθύρισε στον Κολοκοτρώνη ένα από τα παλικάρια του, που του συμπαραστεκόταν.
Η Ιστορία δεν έγραψε το όνομά του. Όμως κατέγραψε την απάντηση που έδωσε ο αγέρωχος πολέμαρχος: «Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα να σε σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου