"Φέρνουμε μαζί μας ξεχασμένες Αξίες και Ιδέες...!!"

Αγωνίζεσαι καθημερινά και σε κάθε επίπεδο για να κερδίσεις την Αξιοπρέπειά σου, να γίνεις κάτι στα μάτια τα δικά σου και σε αυτά των δικών σου ανθρώπων. Δε ζητιάνεψες ούτε έγλυψες κανέναν, δεν πούλησες την ψυχή σου και δεν έσκυψες το κεφάλι. Θέλησες να τραβήξεις το δρόμο και στο βάθος του ελπίζεις να αντικρίσεις έναν δικό σου Ήλιο. Είτε με λίγα, είτε με πολλά, ακολουθείς το δρόμο της Τιμής. Πολλοί σε άφησαν, πολλοί σε πρόδωσαν, πολλοί σε έβρισαν, αλλά εσύ δεν έδωσες σημασία. Μα γοητευμένος από τον ρομαντισμό του μονοπατιού σου, συνεχίζεις το δύσκολο μα όμορφο αυτό ταξίδι. Έρχεται όμως και μία μέρα που δε μπορείς να συγκρατήσεις την οργή που σου γεννάει η αδικία. Δε μπορείς να οπισθοχωρήσεις.
Κυκλωμένος από τη συνείδηση, την αγάπη και το μίσος, σφίγγεις τις γροθιές, σα να θες να τ’ αλλάξεις όλα μεμιάς. Όλα χορεύουν γύρω σου στις νότες ενός τραγουδιού που απότομα αλλάζει ρυθμό. Δεν είναι μονάχα η βία. Είναι πολλές αυτές οι νότες που μπορούν να αλλάξουν αυτό το ρυθμό. Είναι οι προβολείς της κοινωνίας που πέφτουν για κάποια λεπτά πάνω σου. Ναι, είσαι εσύ τα λεπτά αυτά ο πρωταγωνιστής…
Μας είπαν να αλλάξουμε στάση ζωής και να προσαρμοσθούμε στα πρέπει και τους νόμους του κόσμου που μας προσφέρουν. Να σταματήσουμε να πιστεύουμε στην Πατρίδα της Φυλής και να επαναπατριστούμε σε αυτή του χρήματος. Να σταματήσουμε να αγαπάμε τη διαφορετικότητά μας και να ερωτευτούμε τις φωνές των νέων μητροπόλεων. Να πάψουμε να ονειρευόμαστε και να παρασυρθούμε από τις απολαύσεις του νέου υπέροχου κόσμου. Αν δεν πειράζουμε κανέναν, μας είπαν πως δε θα μας πειράξει και εμάς κανένας. Και αν έχουμε κάποια νοσηρότητα, κάποια κρυφή ζωή, κάποιο πάθος που ακόμα δεν είναι αναγνωρίσιμο στους συντηρητικούς, μπορούμε είπαν να το έχουμε και αυτό αρκεί να μη προκαλούμε. Μπορούμε και να έχουμε ένα κρυφό δωμάτιο με χιλιάδες βιβλία μιας νιότης ατίθασης και ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από τις “αλητείες” μας. Επίσης σε διακριτικές συναντήσεις με φίλους θα λέμε και θα ξαναλέμε για αυτό το δυναμικό παρελθόν…
Μας είπαν πολλά τέτοια ωραία πράγματα…Φίλοι, καθηγητές, αφεντικά, συνεργάτες. Αλλά κανείς τους δεν κοίταξε στο βλέμμα μας την αηδία που μας δημιουργεί αυτός ο κόσμος. Δεν βρεθήκαμε δίπλα τους για να ζητιανέψουμε συμβουλές ούτε μεσσίες. Ήμασταν περαστικοί πάνω στο δρόμο της επιβίωσης. Περαστικοί από τους δρόμους τους μέχρι να έρθει η ώρα που θα πάρουμε εκείνο το απόμακρο μονοπάτι που οδηγεί προς τους οικείους μας. Την αγέλη μας. Την οικογένεια, τη σύντροφο, τον Συναγωνιστή. Εκεί ανήκουμε, από εκεί προερχόμαστε και εκεί καταλήγουμε.
Φέρνουμε μαζί μας ξεχασμένες Αξίες και Ιδέες. Αίμα, τιμή, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, πειθαρχία. Και θα συνεχίσουμε να Υπάρχουμε μέχρι να σπάσει ο Λαός μας τα δεσμά της σκλαβιάς του. Δεν υποχωρούμε, μονάχα Αγωνιζόμαστε.ethnikismos.net